پاینده ایران
اثر مخرب
بیژن جانفشان
عملکرد برخی افراد و گروه ها پس از خیزش ملی فضای سیاسی اپوزیسیون را به شدت مایوس کننده و مخدوش نموده است. در این نوشتار تاثیر و دامنه آن بررسی، ارزیابی و آسیب شناسی می شود.
اپوزیسیون سازی
ساختار تشکیلاتی هر گروه سیاسی برخاسته از پایگاه سیاسی معلوم و خاستگاه اجتماعی مشخص آن است. با تغییر فضای سیاسی و در دیدرس قرار گرفتن سرنگونی حاکمیت فرقه ای شاهد تولید و رشد دهها گروه سیاسیِ بدون پشتوانه نظری، گذشته مبارزاتی و شخصیت های موثر هستیم این اپوزیسیون سازی های نوپدید و متعدد سردرگمی عمومی ایجاد کرده و هواداران یک تفکر سیاسی را دچارسرگردانی می کند. برای تحقق نظام حکومتی چه جمهوری و چه پادشاهی دهها گروه و دار و دسته می سازند تا امیال مدیریتی شان ارضا شود بی توجه به انشقاقی که در میان هواداران این سامانه ها ایجاد می کنند.
رهبرتراشی
رهبری امریست ذاتی اما هنر رهبری کردن زاییده نمی شود بلکه ساخته و پرداخته می شود. افرادی که فاقد هرگونه دانش، بینش، آگاهی، نوآوری جذابیت و اتوریته رهبری هستند همچنین تجربه کار عملیاتی نداشته و شناختی هم از پیچیدگی های جامعه ایرانی ندارد طبیعتا نمی توانند راهبری یک قیام سراسری را به دست گرفته و آن را به سمت پیروزی هدایت کنند. اما خودخواهی، خودمحوری و عنوان طلبی با وعده تقسیم پست و مقام در آینده مانع از ظهور مدیریت توانمند شده است. انقلاب ملی، حزب انقلابی و ملی و رهبر ملی و انقلابی می خواهد.
انحصار و حذف مبارزان داخل
حقیقت نخستین قربانی انحصار است. جریانی در تلاش است که مبارزات میدانی در ایران حالت توده بی سر و بی شکل به خود بگیرد تا از این طریق در فرآیند مبارزه استعداد بروز و ظهور شخصیت های توانمند و مدیران میدانی از بین برود عاملین این کار به اشتباه شخصیت های مبارز داخلی را رقیب سیاسی می دانند و آنها را بدیل طبیعی جمهوری اسلامی در آینده ایران می بینند. اینکه برخی سلبریتی های سیاسی! به دلیل نفرت از یکدیگر میگویند رهبری داخل ایران است، یکسره تعارف است ایشان در طرد و نفی و انکار یکدیگر با هم رودربایستی دارند، آنها انحصار طلب و خودخواه هستند و با این دستاویز یکدیگر را خنثی و تواما شخصیت های داخلی را بایکوت می کنند. با حذف مبارزین داخلی و صِرف فعالیت در خارج نمیتوان استبداد را در داخل سرنگون کرد. مبارزه امری همه گیر، هماهنگ همگانی است.
ناامیدی و انفعال
نقار و تشتت در بخش نخبگانی جامعه موجب دلسردی مردم می شود. مبارزه متخصص و تئوری پرداز مبارزه می خواهد محاسبات دقیق صف آرایی نیروها و خنثی سازی جنگ روانی دشمن را می طلبد. به دنبال ائتلاف دویدن، پشت به دوست و رو به دشمن کردن، بیانیه گرایی، جلسه محوری و تعریف پروژه های مختوم به شکست سبب ساز ناامیدی مردم و انفعال عمومی خواهد شد. موارد فوق تنها بخشی از اثرمخرب رفتار نسنجیده کنشگران مطرح است. سیاست را باید به اهل سیاست سپرد. سیاست تجربه، علم و یک فن است.
پاینده ایران
